Teatr Brama i Goleniowski Dom Kultury zapraszają na spektakl:
„Żołnierz królowej Madagaskaru”, na podstawie farsy Stanisława Dobrzańskiego, napisał Julian Tuwim.
Teatr Brama wraca po wielu latach do ulubionego przez Goleniowian spektaklu, którego premiera odbyła się 27 marca 1998 roku (pierwsza wersja) i 10 listopada 2000 roku (duga wersja) w Goleniowskim Domu Kultury.
Na scenie wystąpią wszystkie grupy Teatru Brama, będzie muzyka na żywo i przede wszystkim dobra zabawa.
„Żołnierz królowej Madagaskaru” według farsy Stanisława Dobrzańskiego napisał w 1936 roku Julian Tuwim dla Teatru Letniego w ogrodzie Saskim w Warszawie.
Osią akcji toczącej się w Warszawie są przygody naiwnego mecenasa z Radomia, Mazurkiewicza, który zjawia się za kulisami teatru, by zapobiec romansowi syna zaprzyjaźnionej rodziny z tancerką Kamillą, sam jednak ulega jej urokom.
Mimo, że sztuka powstała prawie 100 lat temu to do dziś możemy spotkać szacownych „Mazurkiewiczów” – członków organizacji na kształt „Towarzystwa krzewienia dobrych obyczajów i walki z zarazą moralną zwanego Liliją Radomską”, które są pełne głosicieli jedynej słusznej drogi.
O ileż spokojniej robi się na duszy nam, grzesznikom, kiedy widzimy perypetie czcigodnego męża po przekroczeniu progu teatrzyku „Arkadia” – istnych czeluści piekielnej rozpusty. Ale bez obawy, nie będzie w naszym goleniowskim przedstawieniu żadnego moralizowania. Pragniemy zaaplikować jedynie sporą dawkę śmiechu.
Bilety: 30 zł normalny, 20zł ulgowy. Bilety do zakupienia w Centrum Informacji Kulturalnej i Turystycznej (Brama Wolińska) z możliwością rezerwacji – liczba miejsc ograniczona.
Premiera:
28 kwietnia 2023r. godz. 18:00
29 kwietnia 2023r. godz. 18:00
30 kwietnia 2023r. godz. 18:00
1 maja 2023r. godz. 18:00
Miejsce: Rampa Kultura, ul. Dworcowa 1A
Reżyseria: Daniel Jacewicz
Asystenci: Maria Lisovska, George Attwill
Kierownictwo muzyczne: Szymon Wójciński, Aleksandra Ślusarczyk
Kostiumy: Maria Łupińska
Światło: Konrad Bartoszewicz
Czas trwania: 140 minut z 2 przerwami
Obsada:
Mecenas Saturnin Mazurkiewicz z Radomia – Mariusz Posieczek
Kazio Mazurkiewicz, syn Saturnina – Dawid Kamiński
Kamilla, gwiazda Teatrzyku Arkadia – Aleksandra Ślusarczyk
Sabina, siostra Mąckiego – Maja Kamińska
Aniela Lemięcka, siostra Mąckiego – Emilia Rosińska
Leokadia Mącka, ich szwagierka, wdowa po bracie Władysława Mąckiego – Renata Łabaj
Grzegorz, służący u Mąckich – Wojciech Rosiński
Władysław Mącki senior, lew salonów warszawskich – Grzegorz Rutkowski
Władek Mącki junior, jego bratanek – Maciej Ratajczyk
Reżyserka Teatrzyku Arkadia – Maria Lisovskaja
Konferansjer – Evanthi Athanasiadi
Cabiński, odtwórca mężnego Kapitana Sartero – Aleksander Kwietniak
Adrianna Sonenfeld – Anna Staszczyszyn
Żorżeta, początkująca artystka Teatrzyku Arkadia – Anna Szczerba
Ruczkowska, garderobiana Kamilli – Jolanta Musialska
Barmanka – Jenny Crissey
Nikifor, zawiadowca stacji w Radomiu – Wojciech Rosiński
Młodzieniec na stacji w Radomiu – Jakub Chowański
Obywatelka Półcikowska z Radomia – Jolanta Musialska
Kelnerka w Hotelu Europejskim – Anna Iwańska
Kapciuchowska, inspicientka – Bożena Kuk
Tenor – Jakub Chowański
Baletnice Teatrzyku Arkadia – Aleksandra Uciurkiewicz, Amelia Pecyna, Karolina Pańczuk, Natalia Zawadowska, Nikola Brzezińska, Anna Kacprzyk, Julia Romasłowska, Klaudia Wojniak, Magdalena Pietrusewicz, Zuzanna Różewska, Zuzanna Wąsowska
Kurtyzany Teatrzyku Arkadia – Adriana Posieczek, Anna Staszczyszyn, Anna Iwańska, Jenny Crisey, Evanthi Athanasiadi, Anna Szczerba, Wiktoria Gajewska, Karolina Pańczuk
Tancerze Teatrzyku Arkadia – Enrique Laya, Jakub Chowański, Matteo Brunazzi, Ramazan Kaya
Plemię Gimbaczosów, kanibali zza rzeki Limpopo, znad jeziora Unga – Wiktoria Gajewska, Jakub Chowański, Zuzanna Bukała, Julia Bajsarowicz, Angela Tomasiak, Michalina Majsiewicz, Patryk Bartoszewicz, Robert Idziak, Theodor Słaby, Julia Berezowska, Jakub Podgajny, Paulina Węclewska, Matteo Brunazzi, Paulina Bernach
Wielki Ubibango, zwany też Żebrem Bawołu, wódz plemienia Gimbaczosów – Lena Szczerba
Dubler Cabińskiego – Paulina Bernach
Dzieci na dworcu w Radomiu
Oprawa muzyczna – Szymon Wójciński
Utwory wykorzystane w przedstawieniu:
– “Aria Kamilli” (Wenn sie eine ahnung hatten) – słowa Julian Tuwim, muzyka Imre Kálmán
– “Bój się boga Mazurkiewicz!” – słowa Julian Tuwim, muzyka Tadeusz Sygietyński
– “Ach, panno Sabino” – słowa Julian Tuwim, muzyka Tadeusz Sygietyński
– “Kan kan” – słowa Julian Tuwim, muzyka Jacques Offenbach
– “Lat dwadzieścia miał mój dziad” – aria Ptasznik z Tyrolu – Carl Zeller
– “Oh, jaki piękny poranek” – Oklahoma!, słowa Jakub Chowański, muzyka Richard Rodgers
– “Teatr uczy nas żyć” – słowa Jacek Korczakowski, muzyka Zbigniew Wodecki.
FARSA
W słowniku farsa opisana jest jako „rodzaj komedii oznaczający się dosadnym humorem i ekstrawaganckim dowcipem”, a także „głupim, płytkim dowcipem, opierającym się na błahym konflikcie, żywej akcji, pozbawionej na ogół głębszych treści intelektualnych, mającej na celu wywołanie żywiołowego śmiechu. Posługuje się elementami komizmu sytuacyjnego, błazenady, karykatury, groteski i rubasznym humorem. Często improwizowana. Mimo tego farsa tak naprawdę ma bardzo dużo wspólnego z tragedią. Komedia często opisuje ekscentryczną osobę w codziennej sytuacji; podczas gdy farsa (i tragedia) przedstawiają zwykłych ludzi, próbujących rozwikłać nietypowe sytuacje”.
Różnica między tragedią a farsę polega na reakcji publiczności. Nie ma żadnej różnicy pomiędzy mężczyzną odkrywającym swoją żonę w łóżku z najlepszym przyjacielem w farsie, a mężczyzną znajdującym swoją żonę w łóżku z najbliższym przyjacielem w tragedii.
Reakcja męża w każdej ze sztuk powinna być taka sama. Różnica polega na reakcji widowni.
TEATRZYK ARKADIA
Nocą, kiedy zacni obywatele Warszawy kładą się spać, a światła w oknach gasną, wieczorne teatrzyki dopiero budzą się ze snu. Jednym z nich jest właśnie teatrzyk „Arkadia” – to prawdziwe łono rozpusty, gdzie Żorżety tańczą kankana, a rozbawieni panowie rzucają im kwiaty do stóp. Tutaj właśnie króluje Kamilla. Jest ona gwiazdą, która błyszczy najjaśniej. Tu wszyscy doskonale ją znają i podziwiają każdej nocy. Gdy ranem – najczęściej potajemnie – wracają do domu „nic” już o niej nie wiedzą, aż do następnej nocy. Każdy z nich pragnie, aby odpisała chociaż słówko na miłosny liścik, ale nikt nie zdaje sobie sprawy, jakie konsekwencje może wywołać list, który niepostrzeżenie dostanie się w ręce któregoś z domowników – nie daj boże – starszych pań. Oj… Mogłoby się narobić.
